Παράδοση/Πολιτισμός

Η χρονιά αρχίζει με την κοπή της βασιλόπιτας όπως σε όλη την Ελλάδα. Σύλλογοι και σωματεία κάνουν κάποια εκδήλωση και είναι ευκαιρία για γλέντι και χορό μέσα στο χειμώνα.

Γιορτάζονται σε ανάμνηση της βάπτισης του Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό.

Ο παπάς μετά την λειτουργία ρίχνει τον σταυρό στη θάλασσα για να αγιάσει τα νερά. Τα παλικάρια του χωριού βουτούν και είναι μεγάλη τιμή για όποιον τον πιάσει. Μετά όλοι μαζί γυρνούν από σπίτι σε σπίτι όπου τους φιλεύουν.

Γιορτάζεται η Τσικνοπέμπτη με οικογενειακές συνεστιάσεις στις ψησταριές της περιοχής και το τελευταίο Σαββατοκύριακο με εκδηλώσεις και μασκαράδες, χορεύοντας το γαϊτανάκι σε όλα τα χωριά και τις πόλεις. Αποκορύφωμα το Βωμολοχικό καρναβάλι της Αγίας Άννας που έχει τις ρίζες του στις διονυσιακές τελετουργίες και γίνεται την Καθαρά Δευτέρα στην πλατεία της Αγίας Άννας. Την Καθαρή Δευτέρα στις Ροβιές και την Λίμνη γιορτάζουν τα κούλουμα με νηστίσιμους μεζέδες και το πέταγμα το αετού στην παραλία.

Στις Ροβιές θα δείτε και το δρώμενο πως «το τρίβουν το πιπέρι».

Στις Ροβιές μετά την λειτουργία τα παιδιά του Δημοτικού και του νηπιαγωγείου κάνουν παρέλαση στο χωριό για να γιορτάσουμε τον ξεσηκωμό των σκλαβωμένων Ελληνων κατά των Τούρκων το 1821.

Στη Λίμνη τα παιδιά του Γυμνασίου και του Λυκείου καθώς και οι πρόσκοποι παρελαύνουν μπροστά από τους επισήμους. Μετά τα παιδιά πιάνονται σε μεγάλους κύκλους και χορεύουν παραδοσιακούς χορούς.

Νηστίσιμα αλλά και αρτίσημα πιάτα θα βρείτε στις ταβέρνες της περιοχής.

Για το δείπνο του Μεγάλου Σαββάτου ίσως πρέπει να κλείσετε τραπέζι.

Μεγάλη Παρασκευή μπορείτε να ακολουθήσετε τον επιτάφιο στις Ροβιές κάτω από το φως από τα φαναράκια που κρεμούν κάθε χρόνο στο δρόμο που ακολουθούν οι πιστοί.

Μπορείτε να ακούσετε την αναστάσιμη λειτουργία το Μεγάλο Σάββατο νωρίτερα από τις 12 το βράδυ σε ένα από τα μικρά εκκλησάκια που λειτουργούν στην περιοχή μας.

Ένα έθιμο που δεν πρέπει να χάσετε είναι το κάψιμο του Ιούδα και το πέταγμα των αερόστατων στον Άγιο ανήμερα το Πάσχα.

Το έθιμο της Πιπεριάς γιορτάζεται σχεδόν σε όλη την Βόρεια Εύβοια.

Σκεπάζουν ένα άντρα του χωριού ολόκληρο με πράσινα κλαδιά.

Του κρεμάνε ένα κουδούνι και αυτός είναι η «πιπεριά». Ακολουθεί ένας άλλος συγχωριανός, που βαστάει ένα τσαπί, ακουμπισμένο στην πλάτη του.

Αυτός είναι ο «γεωργός». Τους ακολουθεί μια ομάδα από παιδιά και ενήλικες που τραγουδούν την Πιπεριά. Σταματούν στις πόρτες των σπιτιών. Ο νοικοκύρης του σπιτιού καταβρέχει την πιπεριά με νερό τους φιλεύει και φεύγουν για το επόμενο σπίτι.

Είναι ένα έθιμο για να έχει βροχή τον Μάη και καλή σοδιά.

Στις εισόδους των σπιτιών κρεμάμε τον Μάη – ένα στεφάνι φτιαγμένο από λουλούδια.

Στις 27 Μαΐου 1730 έγινε η τελετή της ταφής του Άγιου Ιωάννη. Αυτή τη μέρα γιορτάζεται η μνήμη του. Την παραμονή γίνεται πανηγυρικός εσπερινός και στη συνέχεια ιερά αγρύπνια μέχρι τις 4 τα ξημερώματα. Το πρωί γίνεται ? Όρθρος και ? πανηγυρική Θεία Λειτουργία, και στη συνέχεια ? λιτάνευση του Ιερού σκηνώματος του Οσίου μέσα από τούς δρόμους του Προκοπίου, πού είναι στρωμένοι με ροδοπέταλα.

Αυτό πού συγκλονίζει είναι οι χιλιάδες των προσκυνητών, κυρίως Ευβοέων, που έρχονται με τα πόδια στον Άγιο από την Χαλκίδα, τα Ψαχνά, τη Λίμνη, τις Ροβιές, περπατώντας 6, 8, ή και 10 ώρες για να προσκυνήσουν και να τιμήσουν τον ‘Αγιό τους, το «δικό τους» προστάτη και βοηθό.

Στο δρόμο Ιστιαία για Αρτεμίσιο μετά την Σινασό υπάρχει δρόμος δεξιά που οδηγεί στην Παναγιά Ντινιού μέσα στα πλατάνια. Στις 23 Αυγούστου γίνεται μεγάλο πανηγύρι.

Η λέξη ντινιούς σημαίνει επιστροφή στα Τουρκικά και ο θρύλος λέει ότι ένας Έλληνας βρήκε καταφύγιο στην εκκλησιά για να γλυτώσει από ένα Τούρκο που τον κυνηγούσε. Ο Τούρκος τον βρήκε και τον πυροβόλησε μέσα στην εκκλησία. Η σφαίρα όμως βρήκε την εικόνα της Παναγίας και επέστρεψε και σκότωσε τον Τούρκο.

Πρόκειται για ένα έθιμο που έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα. Ο «Κλήδονας» είναι μια λαϊκή μαντική διαδικασία που αποκαλύπτει στις άγαμες κοπέλες τη ταυτότητα του μελλοντικού τους συζύγου, την τύχη τους, ποια θα καλοπαντρευτεί και άλλα.

Το προηγούμενο βράδυ όλες οι κοπέλες αφήνουν ένα προσωπικό πολύτιμο αντικείμενο μέσα σε ένα σκεύος που θα μείνει όλο το βκάτω από το φως των αστεριών.

«Κλειδώνουμε τον κλήδονα με τ’ Αγιαννιού τη χάρη, κι όποια ’χει καλό ριζικό να δώσει να τον πάρει».

Την επομένη, ανήμερα του Αί Γιαννιού το σούρουπο μαζεύονται οι κοπέλες, οι συγγενείς και γείτονες γύρω από το μπακίρι και τραγουδούν ή απαγγέλλουν δίστιχα. Μετά από κάθε δίστιχο μια κοπέλα παίρνει μέσ’ από το μπακίρι ένα αντικείμενο και το υψώνει. Όποια το αναγνωρίσει ως δικό της, απλώνει τα χέρια της φωνάζοντας: Δικό μου, δικό μου! Αν το δίστιχο που φτιάνεται εκείνη την ώρα είναι από τα ωραία και ικανοποιητικά ξεσηκώνεται αλαλαγμός και δέχεται τα συγχαρητήρια για την καλή τύχη που την περιμένει.

Κάθε χρόνο στις 7 Σεπτεμβρίου μετά τον Εσπερινό στη Μητρόπολη της Λίμνης, μεταφέρεται η εικόνα της Παναγιάς στα Αλώνια όπου γίνεται η πλειοδοσία της εικόνας. Όποιος προσφέρει τα περισσότερα χρήματα έχει την τιμή να περιφέρει την εικόνα. Η Παναγιά μεταφέρεται με τα χέρια στην Μάμα της, Άννα, στο εκκλησάκι έξω από τη Λίμνη. Εκεί μένει μια νύχτα.

Την επομένη- 8 Σεπτεμβρίου- μετά τη λειτουργία, ευλογούνται τα καζάνια και ο κόσμος σερβίρεται. Το απόγευμα η Παναγιά επιστρέφει πανηγυρικά στη Λίμνη όπου γίνεται λιτανεία. Κόσμος ακολουθεί πεζός ενώ ιστιοπλοϊκά και καγιάκ συνοδεύουν από τη θάλασσα.

Εκέινες τις μέρες ξεκινάει και η τοπική Εμποροπανήγυρις.

Στις Ροβιές γιορτάζουν τον πολιούχο Άγιο Δημήτριο και την εθνική γιορτή με παρέλαση. Είναι η επέτειος του ΟΧΙ προς τους Γερμανούς κατακτητές 1940.

Στη Λίμνη παρελαύνουν οι μαθητές του Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου.

Είναι ένα παραμύθι που τα έχει όλα: Μια καλοκάγαθη μητέρα που φροντίζει τα παιδιά της (η γη με τ’ αμπέλια που παράγει τα σταφύλια), καλές νεράιδες (η ζύμωση) και κακούς μάγους (ξίνισμα) που παλεύουν ποιος θα κυριαρχήσει. Μαγεία και ξωτικά (μετατροπή του μούστου σε κρασί), δράκους που βγάζουν φωτιές και αχνούς (καζάνι απόσταξης) και, στο τέλος, η λύτρωση, το θαύμα, το δάκρυ της Παναγίας (το καθαρό απόσταγμα που ρέει από τον άμβυκα). Κι όλα αυτά στημένα σ ένα καπνισμένο σκηνικό με χαμηλό φωτισμό, σε μια πρόχειρη αποθήκη στην άκρη της αυλής, τις κρύες νύχτες του χειμώνα, συντροφιά με γέλια και τραγούδια.